به گزارش میراث‌آریا به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، حسین سرحدی سرپرست هیئت کاوش و عضو هیئت علمی دانشگاه زابل با اعلام این خبر گفت: تپه پیرزال در ۶۰ کیلومتری جنوب زابل قرار دارد و در سال ۱۳۸۷ در فهرست آثار ملی به ثبت رسید؛ گاهنگاری این محوطه بر اساس یافته‌­های سطحی به دوره IV شهر سوخته منتسب شده است.

او تصریح ‌کرد: به نظر می‌رسد که اهمیت این تپه، بنا به یافته‌های سطحی آن، این است که یکی از بزرگترین تپه‌های متعلق به فاز انتهایی عصر مفرغ سیستان بوده که تاریخ و کیفیت آن هنوز از مسائل مورد بحث باستان‌شناسی جنوب شرق ایران به شمار می‌رود.

عضو هیئت علمی دانشگاه زابل اظهار کرد: این تپه در سال ۱۴۰۲ از طرف دانشگاه زابل جهت آموزش دروس عملی باستان‌شناسی به دانشجویان این رشته در دانشکده هنر و معماری، برای فصل دوم، مورد کاوش قرار گرفت.

این باستان‌شناس، با بیان اینکه در فصل دوم کاوشِ این تپه کارگاه شماره ۳ به ابعاد ۱۰ در ۱۰ متر مورد کاوش قرار گرفت افزود: یافته‌های به­‌دست­‌آمده از کاوش این فصل شامل سفال‌های متعلق به حدود ۴۳۰۰ سال پیش، اشیاء گلی شامل پیکرک‌ها و اشیاء شمارشی است.

سرپرست دومین فصل کاوش آموزشی دانشگاه زابل در تپه پیرزال سیستان گفت: مهم­ترین یافته­‌های این فصل کاوش را بقایای معماری متعلق به دوره چهارم عصر مفرغ سیستان، حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد، در بر می‌گیرد که شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایه اول این محوطه است.

او اظهار کرد: این خانه متشکل از تعدادی اتاق در حاشیه جنوبی یک حیاط مرکزی است. همچنین کاوش‌های امسال بیانگر وجود یک کوچه است که احتمالاً این ساختمان را به ساختمان­ها یا خانه‌­های دیگر مرتبط می‌کرده است. بقایای این کوچه در ضلع شمالی کارگاه ۳ نشان­‌دهنده توسعه ساخت­‌و­ساز در دوره آخر عصر مفرغ سیستان است.

عضو هیئت علمی دانشگاه زابل افزود: اشیاء یادشده در ارتباط با مدیریت کالا و نظام دادوستد محلی است که این استقرار با سایر محوطه‌های اطراف برقرار کرده بود. کالاهای مبادلاتی احتمالاً شامل ظروف سنگی، جانورانی همانند گاو و گوسفند و گندم و سایر ملزومات زندگی در آن دوران بوده است. به نظر می‌رسد که مبادله اشیاء سنگی همچون پیکرک‌ها و ظروف مرمرین در این تپه از رونق خوبی برخوردار بوده است.

انتهای پیام/